"Κι εγώ είμαι κάτοικος άλλου πλανήτη, γιατί στον δικό τους κατοικεί η ντροπή" Δικηγόρος Αντωνία Λεγάκη
Ο θάνατος δεν βιώνεται με το τέλος της ύπαρξης αλλά βιωνεται με το τέλος της αισθητικής της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που σήπεται καθώς απώλεσε τον ορίζοντα της ύπαρξης της. Βιώνουμε σε καθημερινή βάση μία έκπτωση αξιών και ταριχευμένων "καθώς πρέπει" συμπεριφορών.
Το πολιτικό σύστημα ως διοίκηση εκπλήσσεται μονίμως για αυτά που το ίδιο υπηρετεί και σχεδιάζει. Το εκπαιδευτικό σύστημα ανήμπορο με τις δομές του να υπηρετήσει την εκπαιδευτική καθημερινότητα. Οι "δάσκαλοι" στο σύνολο τους αδιάφοροι. Η μικρή μαθήτρια άραγε πήγαινε σχολείο; Το συγκεκριμένο οικογενειακό περιβάλλον ανθυγιεινό. Οι μητρικοί κώδικες ζωής σε αυτή τη οικογένεια στη σήψη της ανυπαρξίας. Ανύπαρκτη και η συνοχή της γειτονιάς που ζούσε η δωδεκάχρονη.
Εγκληματίες χωρίς δεύτερη σκέψη οι πατεράδες και οι παπούδες που ξάπλωναν με το κοριτσάκι. Η δημόσια ασφάλεια ανύπαρκτη καθώς ασχολείται με τα "σπουδαία" των φτωχοδιάβολων και συγκαλύπτει εγκλήματα όπως αυτό των Τεμπών.
Η δικαιοσύνη πλέον δεν έχει την κοινωνία αρωγό. Είναι τυφλή και "ανοίγει τα μάτια" για εκείνα τα εγκλήματα που περιγράφονται από το πολιτικό κόστος των "ημετέρων" .
Στο σύνολό της η Ελληνική κοινωνία πέφτει μονίμως από τα σύννεφα και όταν γίνονται εκλογές ειδικά τους θερινούς μήνες, βρίσκεται στα μπάνια του λαού αγνοώντας την κάλπη της δημοκρατίας.
Ξεχαρβαλώνεται με συστηματικό τρόπο η "γλώσσα που μου έδωσαν Ελληνική". Καταργούνται οι αξίες στην ηθική του δικαιωματισμού. Απαξιώνεται ό,τι έχει Ελληνικότητα. Ακόμα και τα αυτονόητα στον δημόσιο λόγο θέλουν μαθηματική απόδειξη καθώς το αληθές καταργείται από την δύναμη της χαλκευμένης είδησης. Θα συμφωνήσω με τον Δημήτρη Πουλικάκο που με λίγα λόγια αναφέρει: "Η δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους". Καθώς φαίνεται, μερικοί όχι μόνο δεν είναι ξυπόλυτοι αλλά έχουν πολύ γερά «υποδήματα»... σκεπτόμουν τι σχόλιο να κάνω σχετικά με τα τελευταία φρικώδη, τα αδιανόητα, τα προκλητικά στο χώρο της Δικαιοσύνης και δεν είναι ούτε ένα ούτε δυό...Βρώμα και δυσωδία... Πολλή.
Αντώνης Δ Σκιαθάς Ξημερώματα 14ης Μαρτίου 2024
