Λίγες σκέψεις μετά την επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ

του δημητρη αβραμιδη

Αναλύουμε, επικρίνουμε, λοιδορούμε τον λαϊκισμό. Λέμε και σωστά ότι  είναι χυδαίος, ότι απλοποιεί σε βαθμό κακουργήματος μια σύνθετη πραγματικότητα, ότι ψεύδεται, ότι αποτελεί μια επικίνδυνη στάση. Σύμφωνοι αλλά ο λαϊκισμός επελαύνει.

Επελαύνει στις ΗΠΑ και όχι μόνο εκεί. Τα ίδια λίγο-πολύ ζούμε και στην Ευρώπη, και στην Ελλάδα. Θρίαμβος του λαϊκισμού δεν ήταν και το δημοψήφισμα για το Brexit; Ένας θρίαμβος του λαϊκισμού δεν ήταν και οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που θα έσκιζε μια κι έξω τα μνημόνια.

Συνεπώς, αναλύοντας, επικρίνοντας και λοιδορώντας το φαινόμενο δεν πάμε πολύ μακριά. Επί πλέον μας διαφεύγει κάτι ουσιώδες. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι λαϊκιστές εκφέρουν, ψευδώς αλλά πάντως εκφέρουν, ένα λόγο, ένα σύνθημα, μια διάθεση αντισυστηματική. Ναι, ξέρω πως είναι αστείο να λέμε ότι ο δισεκατομμυριούχος Τραμπ είναι εναντίον του συστήματος, αλλά αυτός είναι που επιτέθηκε στο κατεστημένο της Ουάσιγκτον και οι επιθέσεις του, όπως αποδείχθηκε, βρήκαν κοινό έτοιμο και πρόθυμο.

Όπως βρίσκουν κοινό έτοιμο και πρόθυμο οι επιθέσεις κατά της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, κατά του ευρώ, κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι οι πολιτικές που ομνύουν και επισφραγίζουν την κυριαρχία των αγορών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, οδηγούν στο περιθώριο μεγάλες ομάδες του πληθυσμού σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες. Αυτές οι ομάδες ακούνε με ευχαρίστηση τους αντισυστημικούς και αντισυστημικοί στις ημέρες μας είναι οι λαϊκιστές. Ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού.

Μήπως δεν αρκεί να είμαι ένας αντίπαλος του λαϊκισμού που όμως δεν έχει να πει τίποτα στους αποκλεισμένους;

 

 

 

Διαβάστε επίσης