Πέρα από την προφανή κι αυτονόητη αλληλεγγύη και συμπαράσταση προς τα θύματα της επίθεσης, πέρα κι από τον αποτροπιασμό για τους δράστες.
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δέχεται σκληρά εξωτερικά πλήγματα τη στιγμή που είναι ευάλωτο και αδυνατισμένο εσωτερικά. Ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης, της προσφυγικής κρίσης και των βομβιστικών επιθέσεων, δυναμώνουν τις φυγόκεντρες τάσεις και φέρνουν επί τάπητος της επιστροφή σε μια Ευρώπη που θα αποτελείται από εγωιστικά έθνη-κράτη.
Ξέρουμε πολύ καλά τι παρήγαγε εκείνη η Ευρώπη. Πολέμους, συνεχείς πολέμους. Ξέρουμε και τι έφερε μαζί της η ενωμένη Ευρώπη. Την ειρήνη. Μόνο που αυτή η γνώση φαίνεται να μην είναι αρκετή και πάντως να δεν την έχουν σε μεγάλη υπόληψη αυτοί που ηγούνται στις διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Απομένει να δούμε που θα γείρει η ζυγαριά και πως θα επιχειρηθεί η απάντηση στα προβλήματα. Με αναδίπλωση εις εαυτούς και λιγότερη Ευρώπη ή με μια γενναία επιτάχυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης;
Φοβάμαι το πρώτο, ελπίζω το δεύτερο.
Υ.Γ. Αρκετά πια με τις «αναλύσεις» του στυλ "καλά να πάθουν". Ακόμα και στην ανοησία πρέπει να υπάρχουν όρια.
